هو121

که مرد ه ایم به داغ بلند بالایی

 ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم ای بیخبر ز لذت شرب مدام ما

در نظر بازی ما بیخبران حیرانند

  

 

  

 

اینجا دل شکسته تن خسته می خواهد

 

  

    چون چشم تو دل می برد از کوشه نشینان    

 همراه تو بو دن گنه از جانب ما نیست

 

 

 بهوش بودم از اول که دل به  کس نسپارم        

     شمایل تو بدیدم نه عقل ماند  و نه هوشم             

 

 

 

      

چون صید به دام تو به هر لحظه شکارم
ای طرفه نگارم
از دوری صیاد دگر تاب ندارم
رفتست قرارم
چون آهوی گمگشته به هر گوشه دوانم
تا دام در آغوش نگیرم نگرانم

از ناوک مژگان چو دو صد تیر پرانی
بر دل بنشانی
چون پرتو خورشید اگر رو بکشانی
وای از شب تارم
در بند و گرفتار بر آن سلسله مویم
از دیده ره کوی تو با اشک بشویم
با حال نزارم
با حال نزارم

برخیز که داد از من بیچاره ستانی
بنشین که شرر در دل تنگم بنشانی
تا آن لب شیرین به سخن باز گشایی
خوش جلوه نمایی
ای برده امان از دل عشاق کجایی
تا سجده گذارم
تا سجده گذارم

گر بوی تو را باد به منزل برساند
جانم برهاند
ور نه ز وجودم اثری هیچ نماند
جز گرد و غبارم
جز گرد و غبارم